ถั่วพู
บอบ่ะปะหลี/Goa Bean/Winged Pea
ชื่อวิทยาศาสตร์: Psophocarpus tetragonolobus (L.) DC.
วงศ์: Fabaceae
ประเภท: ไม้เลื้อยล้มลุก อายุหลายปี
ลำต้น: มีรากสะสมอาหารเป็นหัวอยู่ใต้ดิน
ใบ: ใบประกอบ มีใบย่อยรูปไข่กว้าง 3 ใบ
ดอก: ดอกรูปดอกถั่ว สีม่วงอ่อนหรือสีขาว 
ผล: ฝักรูปกระบอกยาว มี 4 ปีกขนาบตามยาว ขอบปีกหยักย่น ฝักอ่อนสีเขียว ยาว 8 – 15 เซนติเมตร มีเมล็ดกลม ผิวเรียบ
อัตราการเจริญเติบโต: เร็ว
ดิน: ชอบดินร่วน ระบายน้ำดี
แสงแดด: แสงแดดเต็มวัน
น้ำ: ปานกลาง รดน้ำเช้า – เย็น
การขยายพันธุ์: เพาะเมล็ด
การใช้งานและอื่นๆ: ปลูกเป็นผักสวนครัว โดยปักค้างหรือทำรั้วสูง 1 – 1.20 เมตร ให้ต้นเลื้อยพัน เพราะระบบรากตื้น หลังปลูกอายุ 40 วัน หรือหลังดอกบาน 15 วัน ทยอยเก็บฝักอ่อนเรื่อยๆ จนต้นโทรมแล้วรื้อทิ้ง หัวใต้ดินจะแตกต้นใหม่ต่อไป ถั่วพูกินได้เกือบทั้งต้น ตั้งแต่ยอด ใบอ่อน ดอก แม้กระทั่งหัวใต้ดิน โดยที่ดอกและยอดใช้แกงส้มหรือต้มจืดเหมือนตำลึง ฝักกินทั้งสดและลวกจิ้มน้ำพริก หรือยำถั่วพู หัวแก่ใช้เชื่อมเป็นของหวานหรือเผารับประทานเช่นเดียวกับมันเทศหรือมันสำปะหลัง อุดมไปด้วยแคลเซียม วิตามินเอ บี1 ซี และมีโปรตีนสูง ด้านสมุนไพร ช่วยบำรุงกำลัง แก้อ่อนเพลีย บรรเทาอาการปวดเมื่อย แก้ตัวร้อน ลดไข้
เกร็ดน่ารู้: ถิ่นกำเนิดในแถบเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
